کد مطلب:369850 شنبه 14 اسفند 1395 آمار بازدید:277

روش تأخیر در کیفر
 از آن جا كه اصل در تشویق، سرعت تشویق و اصل در تنبیه تأخیر آن است، روش تأخیر در كیفر و تنبیه، زمینه را برای تفكر بیشتر متربی فراهم می‌سازد تا در كار خود نیك بنگرد و خویشتن را از بند گناهان و خطاهای خوار كننده برهاند، لذا بازگشت و تغییر در رفتار متربی را ممكن می‌سازد. امام (ع) شگفتی خود را از برخورد مهربانانه‌ی خداوند با بنده‌ی خویش چنین ابراز می‌دارد: «و اعجب من ذلك اناتك عنی و ابطاؤك عن معاجلتی و لیس ذلك من كرمی علیك بل تانیا منك لی و تفضلا منك علی لان ارتدع عن معصیتك المسخطة و اقلع عن سیئاتی المخلقة و لان عفوك عنی احب الیك من عقوبتی» (دعای 26/16)؛ شگفت‌تر از آن [شمارش كار پنهانی خودم برای تو] بردباری تو درباره‌ی من و درنگ تو از شتاب در كیفر رسانیدن من است و این نه برای گرامی بودن من نزد توست، بلكه برای مدارا و خوشرفتاری و احسان تو بر من است؛ تا از معصیت خشم آور تو دست بردارم و از گناهان خوار كننده، خود را بازدارم و نیز به آن سبب است كه گذشتن از [گناهان] من نزد تو از به كیفر رساندن من خوشایندتر است.